Dari neraka ke neraka, rentung di sisi tuhan.
Pedulikan kata-kata sumbang daripada orang. Kebanyakan mereka takut menghadapi diri sendiri. Aku tahu aku tak disenangi mereka bila mempersoalkan perihal ketuhanan dalam puisi-puisiku tetapi pergi jahanamlah. Tuhan menyoal aku jadi aku menyoal Dia kembali. Bukankah semua daya, termasuk daya pemikiran juga datangnya daripada Dia? Aku mencari tuhan yang sejati. Bukan tuhan yang telah disuapkan.
Puisi yang sebenar ialah luahan luhur, dan apapun bentuk kesenian yang luhur datang dari sumber yang lebih dalam daripada pemikiran. Sumber itulah yang mahu aku selami dengan jujur. Bagiku puisi hanyalah alat dan bukan matlamat. Kasih sayang puisi dengan pembaca hanya bermula setelah puisi dibaca tetapi percumbuannya dengan penulis bermula sejak penulis lahir lagi. Bagi seorang penyair, proses penggalian puisi harus lebih penting daripada puisi yang terpancut kerana puisi ialah Kehidupan yang menulis.Dan puisi mestilah memancut. Penggalian mestilah dalam. Biarkan kalau berdarah. Tak guna semua nak nyaman saja.
Langgan:
Catatan (Atom)